Dlaczego Zabójca nie porwał mi podkoszulka? Otwieramy pastwisko!

  Assassin's Creed. Jeden z najbardziej rozpoznawalnych tytułów trwającej generacji. Oglądając trailery do części pierwszej niemożna było nie odnieść wrażenia, że (nie)nadchodzi killer. W końcu ten pajac w szacie mnicha to zabójca. Jednak nie zabił gdy się pojawił, a lekko pyrgnął w poślada. Co jest?

  Miała być Jerozolima, konkretny klimat, wykręcony zabójca, mrok, kościół i żyleta w gardle. A tu jakieś przeciągnięte przyszłościowe fanaberie (??), zieeeew i potem jeszcze tutorial, litości. Cofanie się w czasie, skakanie po dachach, wow! - przez 30 minut może robić wrażenie. Skomplikowane jak dodawanie nie daje radości i nie czuć rozwoju umiejętności. Zamiast cichej, mrocznej exterminacji mamy padaczkowate potyczki. Pierwsze Tenchu bije assassina bambusem po głowie w kwestii cichego wybijania delikwentów.

  Fabuła, wydawać by się mogło na wysokim pułapie. Taaa, trele morele, zabij tego, potem tamtego. Zwroty akcji jak na kursie tankowca z Gdyni do Gdańska. I ta przyszłość. Gosh! Czy tylko mi się wydaje, że to strzał w stopę? Ciężko nie odnieść wrażeni, że wyprali kolor w wybielaczem pozbawiając swoje biedne dziecko tożsamości.

   W drugiej części nie zmieniło się nic. Nie, przepraszam, ubrali głównego bohatera jak wystylizowanego frędzla. Chyba Altair był zbyt klimatyczny i Ezio zafundowali metro lifting. To ma być skryty zabójca? Wygląda raczej na przodka Richa z mody na sukces. Jak przystało na porządnego killera nie rzuca się w oczy...

   Przyznaję, nie przeszedłem w całości żadnego Assassina. Ale zgrzyty jakie mi fundują skutecznie mnie odrzucają. Rozgrywka podnosi mi ciśnienie jak przejażdżka tramwajem.  
Dobrze, że chociaż fajnie się skacze w siano. Laaaameeee!